توسعه مدل چندهدفی خطی تخصیص بهینه آب بر اساس چهار قاعده ورشکستگی و حل آن با رویکرد سازش فازی

در این پژوهش مدلی برای بهینه‌سازی خطی چندهدفی تهیه شد که برای تخصیص‌دادن آب و سطح کشت در دو شبکه‌ی آبیاری و زه‌کشی درودزن و کربال (دربرگیرنده‌ی پنج ناحیه‌ی زراعی) به‌کار رفت. این مدل براساس چهار قاعده‌ی ورشکستگی کم‌کردن نسبی (PC)، دریافتی­های برابر محدودشده (CEA)، ضررهای برابر محدودشده (CEL) و تناسب تعدیل­شده (APR) با لحاظ‌کردن قطعیت و عدم‌قطعیت در موجودی آب تدوین شد. مدل توسعه‌یافته چهار تابع هدف برای انعکاس دادن مطلوبیت‌های مختلف بخش کشاورزی و محیط زیست دارد، که برای دو وضعیت خشک و غیرخشک با روی‌کرد سازش فازی حل شد. به‌طور کلی خروجی مدل نشان داد که ناحیه‌های با سهم آب بیش‌تر، در شرایط خشک و غیرخشک به‌ترتیب براساس قواعد ورشکستگی PC و CEL مجموع آب تخصیص‌یافته‌ی بیش‌تری دریافت می‌کنند. از طرفی، بیش‌ترین آب تخصیص‌یافته برای ناحیه‌های با سهم آب کم‌تر، در هر دو حالت آبی-اقلیمی براساس قاعده‌ی ورشکستگی CEA اتفاق می‌افتد. برون‌داد فرآیند ارزیابی پایداری با شاخص پایداری ورشکستگی (BASI) نشان داد که این معیار نمی‌تواند برای ارزیابی پایداری در تمام حالت‌های ورشکستگی به‌کار رود. بنابراین، تصمیم‌گیری بر اساس خروجی آن باید با احتیاط باشد.